Vodovodni sistem

Istorija snabdevanja vodom za piće naselja na području današnjeg Beograda duga je 2000 godina. U vreme Vespazijana izgrađen je Rimski vodovod, sredinom prvog veka Nove ere, za potrebe snabdevanja vodom vojnika IV Flavijeve legije koja je bila stacionirana na prostoru Malog Mokrog Luga. Potom je nastavljena gradnja, te je produžen do novog rimskog naselja Singidunuma, koje se nalazilo na prostoru sadašnjeg centra Beograda. Prilikom radova na rekonstrukciji vodovodne mreže u Dojranskoj ulici na Zvezdari, ponovo je pronađen deo Rimskog vodovoda. U prvoj polovini XVII veka izgrađen je Bulbuderski (Turski) vodovod, jer Rimski vodovod nije više mogao da zadovolji narasle potrebe grada. Varoški vodovod izgrađen je između 1724. i 1737. godine. Kaptirana je izvorska voda. Najveći broj Beograđana snabdevao se vodom sa česama kojih je bilo u velikom broju. Sva tri vodovoda su snabdevala najuže gradsko jezgro, pre svega Tvrđavu, upravne zgrade, kasnije Pašin konak i objekte značajnijih i bogatijih građana. Savremeni Beogradski vodovod počeo je da funkcioniše 12. jula 1892. godine. Izgrađen je po projektu inž. Oskara Smrekera iz Manhajma koji je primenio kombinovani sistem izvorske i savske vode. Tada se prvi put prešlo na korišćenje podzemnih voda i upotrebu savremenih uređaja za crpljenje, potiskivanje i distribuciju vode do rezervoara i potrošača.

Danas je Beogradski vodovod složen vodoprivredni sistem i čini ga kompleks hidrotehničkih objekata:

• izvorište,
• transport sirove vode,
• postrojenja za prečišćavanje vode,
• distributivni sistem:
  • primarni transport (tunelski sistem),
  • vodovodna mreža,
  • crpne stanice i
  • rezervoari.

Dužina vodovodne mreže je 3263 kilometra, prečnika 25-2500 mlilmetara. Ima 135000 glavnih priključaka, 15000 hidranata, 27 rezervoara kapaciteta 240000 kubnih metara i 28 crpnih stanica snage 36 megavata.

 

Izvor: www.beograd.rs